Rozdział 1

Z dedykacją dla wszystkich, którzy wchodząc na bloga zatytułowanego "Guns N' Roses w Krainie Puchatych Tęczy" zastanawiają się, czy to będzie schiza xD

 

 

 

- A oto i jest nasza nowa przezajebista siedziba - oznajmił z dumą Steven, prezentując kolegom działkę (tu: ogródek działkowy). - Znaczy się prawie nasza, no ale zawsze.

Działka wyglądała jak typowa działka, nic specjalnego. Trochę podwiędniętych kwiatków, dużo trawy, jeszcze więcej chwastów. Na środku mieściła się altanka, która lata swojej świetności przeżywała podczas wojny i najprawdopodobniej mniej więcej wtedy była ostatnio używana (nie to żeby dla kogoś z tu zebranych był to problem). Prowadziła do niej żwirowa ścieżka, usypana zapewne dla świętego spokoju  przez jakiegoś nieszczęśnika, którego żona wolała hodować ogórki niż gotować obiady. Zainteresowanie mógł jedynie wzbudzać krasnal ogrodowy. Bo to nie był jakiś tam zwykły krasnal. Ten wyglądał jak metal.

- No i git - stwierdził Slash, przechodząc przez furtkę.

- No nie?- rozpromienił się Steven. - Tylko musimy uważać na...

Nie dokończył, bo przerwał mu dziki wrzask Axla, wykopującego drzwi do altanki. Wypadły od razu.

- Altankę - dokończył blondyn. - Żeby jej nie zdemolować - dodał, po czym machnął lekceważąco ręką. - Naprawi się to potem.

Na te słowa Axl zareagował wybuchem śmiechu. Złowieszczego. Takiego, który sugerował, że nie tylko nie ma zamiaru się przejąć, ale wręcz dołoży wszelkich starań, żeby jeszcze pogorszyć sytuację.

- Sam sobie naprawisz - rzucił. - Jak dla mnie może sobie tak zostać, przecież to nie moje.

Został zignorowany, bo dokładnie w tym samym momencie Duff znalazł zardzewiałego gwoździa.

- O jacież w dupę! - wykrzyknął uradowany. - To nie może być przypadek, na pewno nie! Chłopaki - uniósł przedmiot. - Oto jest zalążek mojej nowej kolekcji!

- Kurwa - mruknął Slash. Kiedy Duff po raz pierwszy przyniósł do domu boczne lusterko z samochodu (który miał wypadek dwie ulice dalej) i oznajmił, że będzie coś takiego zbierał, wydawało mu się to urocze. Ale teraz miał już dosyć wszystkich tych bezużytecznych przedmiotów, stworzonych chyba tylko po to, żeby ludzie pokroju McKagana mogli wkurzać innych.

- Ej, Adler! Ja nie wiem czy ty wiesz, ale w tej naszej nowej, przezajebistej siedzibie jest aż jedna wersalka i to w dodatku w średnio dobrym stanie technicznym i jeden stół, o dziwo nawet nie połamany. – Mruknął jak zwykle zadowolony z życia Izzy, zaglądając do wnętrza altanki.

- Pierdolisz! – Wrzasnął Slash z niedowierzaniem i odepchnął Stradlina na bok, by samemu rzucić okiem na wyposażenie domku. Odetchnął z ulgą, kiedy zobaczył, że Izzy jak zwykle przesadzał. – Jest jeszcze taboret z wyłamaną nogą, debilu.

- Zamawiam wersalkę! – Axl, który w międzyczasie wlazł do środka przez okno (oczywiście uprzednio, mimo protestów Stevena, wybijając szybę) rozwalił się właśnie na jedynym meblu, na którym dałoby się tu spać w miarę wygodnie.

- A ja zamawiam podłogę! Muszę mieć najwięcej miejsca, bo mam ogromną kolekcję gwoździ, którą przecież gdzieś muszę trzymać. – Duff wyciągnął się na betonowej posadzce, ze stopami wystawionymi za próg, bo już się nie zmieściły.

- Będziesz trzymał tego głupiego gwoździa na podłodze i tylko dlatego nie będę miał gdzie spać?! To w takim razie ja zamawiam ten taboret i chuj wam wszystkim w dupę. – Slash usiadł na stołku z miną obrażonego pięciolatka, po czym wylądował na zdezorientowanym McKaganie i jego zardzewiałym gwoździu, kiedy krzesełko rozjechało się, wyłamując przy tym trzy pozostałe nogi. Axl parsknął śmiechem i po chwili oberwał w twarz burakiem.

- Mówiłem, żebyście nie demolowali! – Steven stał za oknem, z całym naręczem buraków, marszcząc przy tym groźnie brwi. Izzy chichotał, na widok miny Rudego, a Slash łkał rozpaczliwie, kiedy Duff próbował jak najdelikatniej wyjąć mu z tyłka swoją kolekcję gwoździ.

- Ekhem... - usłyszeli nagle za sobą. Wszyscy odwrócili się jak na zawołanie. Głos należał do mężczyzny w średnim wieku, który przyglądał się im z mieszaniną zainteresowania, przerażenia oraz dezorientacji. Innymi słowy, znak zapytania zamiast twarzy. Stojąca obok kobieta rozglądała się wokół ze zgrozą, żeby ostatecznie wlepić w swojego męża spojrzenie wyrażające nadzieję, że pomylili adres. Tylko dziesięcioletnia dziewczynka wydawała się być zupełnie obojętna.

- Eee... Cześć tato, cześć mamo - rzucił Izzy, zastanawiając się, o co tu chodzi i co ma znaczyć ta niespodziewana wizyta. Nie to żeby go to interesowało, nic z tych rzeczy.

- To są twoi rodzice? -zdziwił się Slash. - O kurwa... Kurwa! - wrzasnął nagle, bo Duff, korzystając z jego chwilowej nieuwagi, w końcu uwolnił swojego gwoździa, którego teraz przytulał z największą czułością, na jaką było go stać. Zgorszony wyraz twarzy rodziców Izzy'ego sugerował, że nie była to najodpowiedniejsza reakcja. - Znaczy... Dobry.

Ojciec Izzy'ego tylko pokręcił głową, najwyraźniej zdając sobie sprawę, że i tak nic nie zdziała.

- Jeff... - zaczął.

- Izzy - poprawił brunet odruchowo.

- Niech ci będzie. My z mamą wyjeżdżamy - poinformował.

- Spoko - wzruszenie ramion potwierdzało, że Stradlin nie ma nic przeciwko.

- Czyli się zgadzasz? - upewnił się szybko pan Isbell.

Coś tu było nie tak. Przecież nie pytaliby go o zgodę na wyjazd. Pewnie sam by na to wpadł, gdyby choć przez chwilę pomyślał.

- A dlaczego miałbym się nie zgodzić? - zapytał bez cienia podejrzliwości, ale z wyraźnym zdziwieniem.

- Świetnie! No, to bawcie się dobrze, tylko pamiętaj, że Daisy musi chodzić do szkoły.

- Eeee….? – Zapytał Izzy niezbyt inteligentnie, wytrzeszczając oczy na siostrę, która już zdążyła pogrążyć się z nieco zaskoczonym Stevenem w bardzo poważnej rozmowie na temat leczniczych właściwości buraków. Kiedy wreszcie oprzytomniał (na miarę swoich możliwości oczywiście), jego rodziców już dawno nie było na działce, ani nawet w mieście. Początkowo machnął na to ręką, ale kiedy został znienacka ugryziony w łydkę po wejściu na trawnik, złapał Daisy za rękę i nie bacząc na nic wystawił ją za furtkę od działki z gorącą nadzieją, że ktoś ją sobie zabierze. I rzeczywiście, już po chwili marzenie Stradlina się spełniło. Poniekąd. Nie przewidział on tego, że tym miłosiernym frajerem, który się zdecyduje na tak ekstremalny wyczyn jak przygarnięcie jego młodszej siostry, będzie Steven Adler. Tym sposobem Daisy Isbell, ku rozpaczy brata, stała się kolejnym mieszkańcem ogródka działkowego cioci Marthy.

- A tutaj posadzimy kolendrę, dobrze? – Dziewczynka tarmosiła nogawkę spodni Stevena, który chodził za nią po całym ogródku wysłuchując rozmaitych uwag w stylu „wiedziałeś, że pomidorów i ogórków nie powinno się jeść razem, bo ogórek zabija witaminę C zawartą w pomidorach?” czy „naprawdę nie rozumiem ludzi, którzy nie poddają odpadów segregacji, a ty?” z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Axl nie odzywał się do Adlera, bo sina buła pod okiem, ślad po uderzeniu buraka-mściciela, wciąż boleśnie dawała o sobie znać. Obserwował więc tylko tą dwójkę z rządzą mordu wypisaną na twarzy. Nie zdawał sobie jednak sprawy, że sam również jest obserwowany. Zresztą nie tylko on, wszyscy nieświadomie stanowili obiekt permanentnego zainteresowania ukrytej w krzakach Mabel.

- No proszę... - mruknęła dziewczyna do siebie, ale trudno powiedzieć, co konkretnie miała na myśli. Za to trzeba przyznać, że w jej notesie przybyło zapisanych stron, a nastolatka zapisywała tylko najistotniejsze fakty. Oraz każde słowo wypowiedziane przez któregokolwiek z jej idoli. - Wygląda na to, że będzie ciekawiej niż podejrzewałam...

***

Kiedy wieczorem Duff śpiewał kołysankę swojej ogromnej kolekcji gwoździ, liczącej aż jednego gwoździa i jedną ułamaną śrubkę, którą znalazł w szczątkach taboretu Slasha (który leżąc na stole wsłuchiwał się w słowa śpiewane przez McKagana i machał rozkosznie stópką w takt melodii), nie spodziewał się jeszcze w jakie przedziwne wydarzenia zaobfituje ich pierwsza noc w nowym domu. Nie spodziewał się tego też rozwalony na „swojej” wersalce Axl, przeglądający po raz dwudziesty to samo pół Playboya. W posiadaniu drugiej połówki był Steven, a że przypadła mu akurat ta część z rozpiską co jest na której stronie i kawałkiem jakiegoś artykułu, miał przynajmniej co poczytać na dobranoc śpiącej na jego kolanach Daisy. Kiedy tylko dziewczynka zasnęła, Izzy wyciągnął się wygodnie na trawniku przed altanką i mając za towarzysza jedynie Skrzata Adama, z błogą miną oddawał się cowieczornemu rytuałowi wciągania nosem białego proszku, który bynajmniej nie był mąką. Kiedy dzwon na wieży pobliskiego kościoła wybił północ, cała piątka dawno już spała. W każdym razie wszystko na to wskazywało. Oni jednak, choć oczy mieli zamknięte, włosy rozczochrane (bardziej niż zwykle), a buźki zaślinione, przeżywali właśnie największą przygodę swojego życia. Ramię w ramię kroczyli po puchatym podłożu o konsystencji waty cukrowej, a wokół nich brykały jednorożce i pegazy, tu i tam rozpościerały się majestatycznie tęcze, gdzieniegdzie kłębiły się małe, błękitne chmurki. Nawet Steven otworzył szeroko usta ze zdziwienia, kiedy zza jednej z nich wyszedł jednorożec, który… Przedstawił się.

- Jestem Eustachy, Wasz przewodnik. Proszę trzymać się grupy i w razie jakichś nagłych wypadków klasnąć dwa razy. – Powiedział bardzo formalnym i znudzonym tonem, po czym ruszył przed siebie, potrząsając zadem. – Aha. – Odwrócił się jeszcze, kiedy o czymś sobie przypomniał. – Witajcie w Krainie Puchatych Tęczy…